AUSCHWITZ-BIRKENAU

​

Auschwitz, Nazilerin en büyük toplama ve imha kampıydı. Himmler'in emriyle 27 Nisan 1940'ta, küçük Polonya kasabası Oświęcim'in yakınlarında kuruldu. İlk mahkumlar -çoğunlukla Polonyalı siyasi mahkumlar- Haziran 1940'ta buraya getirildi ve köle işçiliği için kullanıldılar. Mart 1941'e kadar burada 10.000'den fazla mahkum kayıtlıydı. Auschwitz kampı sertliğiyle ünlüydü ve en kötü şöhretlisi, mahkumların en acımasız cezaları aldığı 11. Blok'tu (sığınak olarak bilinir). Önünde, sık sık infazların yapıldığı "kara duvar" vardı. Auschwitz'deki orijinal kampın ana kapısının üzerindeki "Arbeit macht frei!" yazısı yalnızca alaycı bir Yazıydı.

Mahkumlara yönelik acımasız istismarın bir sembolü, kötü şöhretli Josef Mengele gibi Nazi doktorları tarafından mahkumlar üzerinde gerçekleştirilen tıbbi deneylerdi. Bu "doktorlar" örneğin Yahudi kadınların kısırlaştırılmasıyla ilgili deneyler yaptı ve ayrıca çocuklar, özellikle ikizler üzerinde deneyler yaptı.

Mart 1941'de Himmler, orijinal kampın yanına ikinci, daha büyük bir kompleks inşa edilmesini emretti. Bu komplekse Auschwitz II - Birkenau adı verildi. Birkenau'daki kamp, ​​dikenli tellerle çevrili elektrikli çitlerle çevrili alt bölümlere ayrıldı. 1943 ve 1944 yıllarında BIIb bölümü "Terezín aile kampı"nın yeri oldu. Birkenau'nun zirvesinde 100.000'den fazla mahkum vardı. Mart 1942'de Auschwitz III kampı, Buna Monowitz olarak da bilinen yakındaki Monowitz'de kuruldu. Alman şirketi I.G. Farben, mahkumların köle emeğini kullandığı sentetik kauçuk fabrikası kurdu. Auschwitz'de ayrıca, çoğunlukla Alman şirketleri için köle işçiliğine zorlanan 45 yardımcı kamp daha vardı.
Auschwitz, Yahudilerin toplu imhası için kullanılan kamplardan biri oldu. 1941 yazında Heinrich Himmler, Auschwitz komutanı Rudolf Höß'e Auschwitz'de Yahudilerin toplu katliamı için bir merkez inşa etme emri verdi. Eylül 1941'de, normalde haşere kontrolü için kullanılan bir madde olan Zyklon B'nin ölümcül etkileri ilk olarak burada test edildi ve doğrulandı. Daha sonra, Birkenau'da her gün altı bin kişiye kadar insanı öldürebilecek kapasitede dört büyük gaz odası inşa edildi. Gaz odaları, kurbanları kampta çalışmaya gönderilmeden önce geçmeleri gereken dezenfeksiyon önlemleri olduğuna ikna etmek için duş olarak gizlenmişti.

Mart 1942'nin sonundan itibaren, Nazi yönetimindeki ülkelerden gelen Yahudi nakilleri Auschwitz'e akmaya başladı. Slovakya ve Fransa'dan Yahudiler önce oraya sürüldü, ardından Temmuz 1942'den itibaren Hollanda Yahudileri ve Ağustos'tan itibaren Belçika ve Yugoslavya'dan Yahudiler sürüldü. Ekim 1942 ile Ekim 1944 arasında 46.000'den fazla tutuklu Terezín'den Auschwitz'e sürüldü. Bazıları geçici bir süre için "Terezín aile kampına" konuldu. 1943 boyunca, Almanya'dan ve Nazi iktidar alanındaki diğer ülkelerden Auschwitz'e nakil gönderildi. Auschwitz'e yapılan son büyük nakil dalgasının kurbanları, Mayıs ve Temmuz 1944 arasında kovulan Macaristan Yahudileriydi.

Himmler'in 29 Ocak 1943'te imzaladığı bir emir temelinde, yaklaşık 20.000 Roman da Auschwitz'e sürüldü. Bunların çoğu gaz odalarında öldü.

Bir nakil aracının Birkenau rampasına varmasının ardından, seçme olarak bilinen süreç gerçekleşti. SS subayları kimin işe alınacağına ve kimin doğrudan gaz odalarına gönderileceğine karar veriyordu. Genellikle birinin hemen ölmesi veya hayatta kalma umudunun olması sadece şansa veya SS subayının ruh haline bağlıydı. Köle işçiliği için seçilen tutuklular, Auschwitz'deki veya Nazi toplama kampı sistemindeki başka bir yerdeki birçok yardımcı kamptan birine gönderiliyordu. Amaçları "Vernichtung durch Arbeit" - emek yoluyla imhaydı.

Tutuklular kampın tiranlığına karşı çeşitli direniş biçimleri sergilediler. Direniş örgütleri tutukluların ilaç ve yiyecek elde etmesine yardımcı oldu, Nazi suçlarını belgeledi, kaçma ve sabotaj girişimlerini destekledi, siyasi tutukluları sorumluluk pozisyonlarına getirmeye çalıştı ve bir ayaklanmaya hazırlandı. Auschwitz'den toplam 667 tutuklu kaçtı, ancak bunlardan 270'i kampın yakınında yakalandı ve hemen idam edildi. En bilinen kaçış, iki Slovak Yahudisi Alfred Wetzler ve Walter Rosenberg'in (Rudolf Vrba) (Çekçe bağlantı) kaçışıydı. Slovakya'ya geçmeyi ve Yahudi liderlere - ve onlar aracılığıyla dünyaya - Auschwitz'in korkunç gerçekliğini anlatmayı başardılar ve bu konuda kapsamlı bir rapor yazdılar. 7 Ekim 1944'te gaz odalarında çalışan Sonderkommando tarafından bir ayaklanma yaşandı. Mahkumlar gaz odalarından birini yok etmeyi ve böylece imha sürecini engellemeyi başardılar. Tüm isyancılar öldü. Ayrıca Monowitz'deki fabrikadan isyancılara barut kaçırdıkları için bir grup genç kadın mahkum da idam edildi.

Kısa bir süre sonra, rejim izlerini gizlemek istediği için Himmler'in emriyle gaz odaları ve krematoryumlar yok edildi